مهارت خودافشایی از منظر قرآن کریم و روایات

مهارت خودافشایی یکی از مهمترین مهارت های گفتاری به شمار می رود که در ارتباط مؤثّر، نقش بسزایی دارد. خودافشایی هم به معنی معرّفی خود و شناساندن اهداف، احساسات، دیدگاه ها و اعمال خویش به دیگران و هم به معنی اعتراف به برخی جنبه های فردی به کار گرفته شده است. این پژوهش بر آن است تا این نوع از مهارت گفتاری را در قرآن کریم واکاوی نماید. در قرآن، به دو جنبة خودافشایی ممدوح و ممنوع اشاره شده است. در علم روان شناسی نیز این مقوله مورد اهتمام بوده است. این پژوهش به تحقیقات روان شناسان در این باره نیز عنایت دارد. براساس بررسی های انجام گرفته در این پژوهش، مهارت خودافشایی در قرآن کریم دارای انواعی است: 1) خودافشایی خداوند نسبت به بندگان خود؛ 2) خودافشایی بندگان نسبت به خداوند متعال؛ 3) خودافشایی پیامبران الهی در برابر مردم؛ 4) خودافشایی مردم در برابر پیامبران الهی؛ 5) خودافشایی مردم در برابر مردم.